Μήνυμα εστάλη (?)

Έχει η φωνή σου δύναμη?

Προσπαθώ εδώ και μέρες να γράψω κάτι για όλα όσα συμβαίνουν την τελευταία βδομάδα. Το μυαλό μου είναι μπερδεμένο και τα συναισθήματα εναλλάσσονται: θλίψη, αγανάκτηση, οργή, απογοήτευση, παραίτηση. Και θέλω να σταθώ κυρίως στο τελευταίο, γιατί τα προηγούμενα είναι λίγο ως πολύ αυτονόητα.

Τίποτα δεν με πείθει ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν στη χώρα που ζούμε. Ντρέπομαι που σκέφτομαι έτσι. Όμως, αν το πρόσεξες κι εσύ, τώρα που η μυρωδιά του καμένου διαλύθηκε και τα αποκαΐδια κατακάθισαν, η βρώμα και η δυσωδία του σάπιου επανήλθε στην ατμόσφαιρά μας. Τα πάντα είναι σάπια σ' αυτή την κωλοχώρα, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο κι εγώ νιώθω ανήμπορη, παραιτημένη. Θέλω να βοηθήσω -και θα το κάνω- όμως η αμφιβολία θα υπάρχει στο μυαλό μου. Τα χρήματα πηγαίνουν στους ανθρώπους που τα χρειάζονται ή θα τα φάνε διάφοροι επιτήδειοι? Τα είδη πρώτης ανάγκης φτάνουν στον προορισμό τους ή σαπίζουν σε καμιά αποθήκη?

Ή το άλλο. Άνθρωποι γεμίζουν τις πλατείες με σκοπό να δείξουν την αγανάκτησή τους και να στείλουν μηνύματα. Τα λαμβάνει κανείς αυτά τα μηνύματα ? Εγώ πια δεν το πιστεύω. Γι' αυτό και δεν συμμετέχω. Δεν πιστεύω ότι το να βγω στην πλατεία και να δείξω την αηδία μου θα αναγκάσει κάποιον υπεύθυνο να κάνει σωστά τη δουλειά του. Δεν πιστεύω ότι θα συγκινηθεί κανείς επειδή εγώ βγήκα στην πλατεία. Συγκινητικό είναι όμως, το γεγονός πως υπάρχει τόσος κόσμος που το κάνει. Good for them. Είναι πιθανό η συνείδησή τους να είναι πιο καθαρή από τη δική μου. Κι εγώ θα προτιμούσα να είμαι ρομαντική αντί για κυνική. Όμως κάθε μέρα απογοητεύομαι όλο και περισσότερο γιατί κάθε μέρα που περνάει βλέπω να παίζει το ίδιο έργο.

Χωρίς εμπιστοσύνη και χωρίς ελπίδα ότι θα γίνει κάτι καλύτερο για το/στο μέλλον, νιώθω μικρή και ανήμπορη. Όχι μόνο σαν μονάδα, αλλά και σαν μέρος του συνόλου. Περιμένω απλώς να δω αν τα χειρότερα έρχονται ή αν μας έχουν ήδη βρει.

Summer 's almost gone

Έχεις και εσύ την αίσθηση ότι μόλις τελειώνουν οι διακοπές, τελειώνει και το καλοκαίρι?

Είμαι ήδη 15 μέρες στην Αθήνα και κοντεύω να τα παίξω. Και δεν θέλω να ξανακούσω αυτό το χαζό κλισέ ότι και καλά η Αθήνα τον Αύγουστο είναι παράδεισος. Καθόλου δεν είναι. Τα πάντα υπολειτουργούν. Το τρόλει έρχεται άμα λάχει. Τα delivery και τα ψιλικατζίδικα είναι κλειστά λόγω διακοπών. Η τηλεόραση παίζει όλη μέρα μαλακίες. Οι γείτονες που έχουν ξεμείνει (είτε γύρισαν νωρίς όπως εγώ, είτε λόγω αφραγκίας δεν έφυγαν ποτέ) βαράνε τσίτες. Τηλεοράσεις και ραδιόφωνα στη διαπασών, καυγάδες, φωνές τις ώρες του πιο γλυκού ύπνου (π.χ. 07.00 π.μ.). Και κάνει ΖΕΣΤΗ ρε γαμώτο. Στο κέντρο όπου ζω, τα τσιμέντα βράζουν μέρα νύχτα και το ελαφρύ αεράκι που ίσως υπάρχει το βράδυ δεν φτάνει ποτέ. Και για a/c ούτε λόγος. Υπάρχει ένα στο σαλόνι αλλά δεν το γουστάρω με τίποτα. Προτιμώ τη σάουνα.

Για να επανέλθω λοιπόν στην αρχή, για μένα με το που πατήσω το ποδαράκι μου στο λιμάνι του Πειραιά (τι σοκ η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις καθώς κατεβαίνει η ράμπα του καραβιού), το καλοκαιράκι μας έχει αφήσει γεια. Και ας είναι μόλις 8 Αυγούστου. Την θάλασσα δεν παίζει να την ξαναδώ διότι μετά τις κρυστάλλινες θάλασσες του Αιγαίου σιγά μην πάω για μπάνιο στα περίχωρα της Αττικής. Από τη Δευτέρα που επέστρεψα στο γραφείο κωλοβαράω και μάλλον έτσι θα πάει μέχρι το τέλος του μήνα (εξ' ου και η έναρξη του blog, χοχο!). Μια μικρή παράταση μέχρι την επίσημη έναρξη της χειμερινής σαιζόν. Μετά θα επιστρέψουν οι υπόλοιποι του γραφείου, θα ξεκινήσει η δουλειά, τα κεφάλια μέσα κλπ. Μετά θα έρθει ο χειμώνας. Ουφ. Ούτε που τολμώ να σκεφτώ πως για τις επόμενες διακοπές μεσολαβεί ένας ολόκληρος χρόνος.

Άσε λοιπόν τις επόμενες, είναι έτη φωτός μακριά. Ας μιλήσουμε για τις φετινές και για το πώς τέλειωσαν έτσι ξαφνικά 10 μέρες πριν από την καθορισμένη ημερομηνία επιστροφής. Η πλάκα είναι ότι φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δεν ανυπομονούσα να έρθει η πρώτη μέρα της άδειας. Ψιλοαδιαφορία έπαιζε. Ή που έχω φοβερή διαίσθηση ή που το γκαντέμιασα (ναι, εκτός από γκρινιάρα με τ' όνομα, είμαι και γκαντέμω, θα αναλυθεί σε επόμενο post). Όταν τελικά αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε λόγω ξαφνικής αδιαθεσίας του mi amor (τίποτα το σοβαρό ευτυχώς αλλά αρκετό για να μας χαλάσει τις διακοπές), τότε κατάλαβα πόσο σημαντικές είναι οι 3 βδομαδούλες διακοπές και πόσο βλαμμένη είμαι μερικές φορές. Που μιζεριάζω, γκρινιάζω και γκαντεμιάζω ενώ θα έπρεπε να λέω "Σκάσε μαλάκα, είσαι τυχερή, είσαι στο νησάκι διακοπές και ευχαριστήσου το γιατί δεν είναι για forever". Και είναι όντως έτσι γιατί να, γίνεται ένα μπραφ και προσγειώνεσαι ανώμαλα στο διαμέρισμα με ένα ηλίθιο απορημένο βλέμμα. Και του χρόνου βρε, πάντα τέτοια.

Λοιπόν, να σου πω και ένα μυστικό? Στον ορίζοντα αχνοφαίνεται μια ελπίδα αδειούλας το Σεπτέμβρη. Εγώ και mi amor, στο σπίτι στο νησί μου. Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα. Το θέλω όμως, το θέλω όσο δεν φαντάζεσαι. Εδώ που τα λέμε δεν το θέλω απλώς, το χρειάζομαι έτσι για να μη διαγράψω εντελώς από τη μνήμη μου το φετινό καλοκαίρι. Γι' αυτό θα το σκέφτομαι γλυκά γλυκά και θα το ψιθυρίzω. Για να μείνει η γκαντεμιά έξω από την πόρτα, αυτή τη φορά.