Μήνυμα εστάλη (?)

Έχει η φωνή σου δύναμη?

Προσπαθώ εδώ και μέρες να γράψω κάτι για όλα όσα συμβαίνουν την τελευταία βδομάδα. Το μυαλό μου είναι μπερδεμένο και τα συναισθήματα εναλλάσσονται: θλίψη, αγανάκτηση, οργή, απογοήτευση, παραίτηση. Και θέλω να σταθώ κυρίως στο τελευταίο, γιατί τα προηγούμενα είναι λίγο ως πολύ αυτονόητα.

Τίποτα δεν με πείθει ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν στη χώρα που ζούμε. Ντρέπομαι που σκέφτομαι έτσι. Όμως, αν το πρόσεξες κι εσύ, τώρα που η μυρωδιά του καμένου διαλύθηκε και τα αποκαΐδια κατακάθισαν, η βρώμα και η δυσωδία του σάπιου επανήλθε στην ατμόσφαιρά μας. Τα πάντα είναι σάπια σ' αυτή την κωλοχώρα, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο κι εγώ νιώθω ανήμπορη, παραιτημένη. Θέλω να βοηθήσω -και θα το κάνω- όμως η αμφιβολία θα υπάρχει στο μυαλό μου. Τα χρήματα πηγαίνουν στους ανθρώπους που τα χρειάζονται ή θα τα φάνε διάφοροι επιτήδειοι? Τα είδη πρώτης ανάγκης φτάνουν στον προορισμό τους ή σαπίζουν σε καμιά αποθήκη?

Ή το άλλο. Άνθρωποι γεμίζουν τις πλατείες με σκοπό να δείξουν την αγανάκτησή τους και να στείλουν μηνύματα. Τα λαμβάνει κανείς αυτά τα μηνύματα ? Εγώ πια δεν το πιστεύω. Γι' αυτό και δεν συμμετέχω. Δεν πιστεύω ότι το να βγω στην πλατεία και να δείξω την αηδία μου θα αναγκάσει κάποιον υπεύθυνο να κάνει σωστά τη δουλειά του. Δεν πιστεύω ότι θα συγκινηθεί κανείς επειδή εγώ βγήκα στην πλατεία. Συγκινητικό είναι όμως, το γεγονός πως υπάρχει τόσος κόσμος που το κάνει. Good for them. Είναι πιθανό η συνείδησή τους να είναι πιο καθαρή από τη δική μου. Κι εγώ θα προτιμούσα να είμαι ρομαντική αντί για κυνική. Όμως κάθε μέρα απογοητεύομαι όλο και περισσότερο γιατί κάθε μέρα που περνάει βλέπω να παίζει το ίδιο έργο.

Χωρίς εμπιστοσύνη και χωρίς ελπίδα ότι θα γίνει κάτι καλύτερο για το/στο μέλλον, νιώθω μικρή και ανήμπορη. Όχι μόνο σαν μονάδα, αλλά και σαν μέρος του συνόλου. Περιμένω απλώς να δω αν τα χειρότερα έρχονται ή αν μας έχουν ήδη βρει.