Βλέπω...

... Weeds.

Είναι η καινούρια σειρά που προβάλλεται εδώ και 2 βδομάδες από τη Nova και έχει γαμώ τα γέλια.

Το στόρι: η Nancy είναι γύρω στα 40 και ζει με τον άντρα της και τα 2 αγόρια τους στα προάστια. Ο άντρας ξαφνικά τα τινάζει και η Νανσούλα μας μένει ξεκρέμαστη με 2 παιδιά και χωρίς δουλειά. Τί θα κάνει για να τα ζήσει? Θα αρχίσει να σπρώχνει φούντα σε γείτονες και γνωστούς. Το αποτέλεσμα: Όλοι μαστουρώνουν και η Nancy μας βγαίνει από το οικονομικό αδιέξοδο.

Φοβερή εντύπωση μου έχει κάνει, που λες. Αμερικάνικη σειρά με τέτοιο θέμα (παίζει στην καλωδιακή βέβαια..). Το concept είναι μάλλον σατιρικό και ψιλοσαρκαστικό θα έλεγα (δες το τραγουδάκι των τίτλων αρχής). Το clean cut αμερικάνικο προάστιο όπου όλα τα σπίτια είναι ίδια, ο κόσμος είναι εύπορος και ευυπόληπτος από μπρος, και από πίσω όλοι μαστουρώνουν και όλοι έχουν μπόλικα άπλυτα. Τα δείχνει όλα φόρα παρτίδα. Και τα λέει. Ο δε υπεύθυνος για την απόδοση διαλόγων κάνει πάρτυ. Συναντάς λέξεις όπως «σταφ» και «κοννέ» και φράσεις όπως «τον πούλο». Πάει η Nancy να φύγει από το σπίτι της τύπισσας που προμηθεύεται το σταφ (έχω μπει στο νόημα) και λέει «α πρέπει να φύγω, τον πούλο» (η γκρινιάρα μένει μαλάκας να κοιτάει την τηλεόραση). Να μην ξεχάσω βέβαια την άκρως εύστοχη απόδοση του τίτλου: «Weeds - Δουλειές με φούντες»!!! Τέτοια πράγματα.

Ο περίγυρος της Nancy εκτός από τους 2 γιούς -ο ένας στην εφηβεία και κούκλος, ο άλλος ξύπνιο πιτσιρίκι- αποτελείται από τον κουνιάδο που είναι και αυτός τύπος κουκουρούκου, την τύπισσα αρχι-dealer και το σόι της (αυτοί είναι μαύροι και δεν μένουν στο προάστιο), τον αρχι-μαστούρη δημοτικό σύμβουλο και λογιστή της Nancy (καμμένος) και την οικιακή βοηθό εκ Μεξικού με το όνομα Lupita!!!

Απ’ όλους τους χαρακτήρες όμως ξεχωρίζω τη Celia, που είναι η κολλητή της Nancy και η πρόεδρος των γονέων και κηδεμόνων στο σχολείο που πηγαίνουν τα παιδιά τους. Είναι η total bitch, αυταρχική με ανασηκωμένο φρύδι υπεροψίας τύπισσα (η χαρά της γκρινιάρας!!!). Στο πρώτο επεισόδιο αποκαλεί τη μεγάλη της κόρη «you little cunt» και στο επεισόδιο που είδα προχτές αλλάζει τη σοκολάτα της μικρής κόρης (είναι ψιλοπαχύσαρκη η καημενούλα) με σοκολάτα-καθαρτικό. Η γκόμενα είναι απίστευτη. Βέβαια ζει και το προσωπικό της δράμα καθώς τρώει κέρατο από τον άντρα της (μπουχέσας στην εμφάνιση). Όπως και να το κάνουμε όμως, Celia rules!!!

Απ’ ότι είδα στο επίσημο site της σειράς τώρα παίζεται ο τρίτος κύκλος επεισοδίων ενώ εμείς βλέπουμε τον πρώτο. Στη συνέχεια η Nancy για να μπορέσει να ξεπλύνει το χρήμα από τη φούντα θα ανοίξει bakery μαζί με τον κουνιάδο!! Και εκεί θα φτιάχνει με τα χεράκια της διάφορες φουντολιχουδιές. Επίσης, προς απογοήτευσή μου, στα επόμενα επεισόδια θα εμφανιστεί η Mary - Kate Olsen που θα κάνει την γκόμενα του Silas (του μεγάλου γιου). Μπλιαχ.

Η σειρά από το 2005 που παίζεται έχει προταθεί για πολλά και διάφορα βραβεία και η πρωταγωνίστρια Mary - Louise Parker έχει κερδίσει Χρυσή Σφαίρα το 2006. Αν θέλεις περισσότερες πληροφορίες υπάρχει το επίσημο site όπως και το καλό μου IMDb .

Στη Nova το δείχνει κάθε Τετάρτη βράδυ και σε επανάληψη κάθε Σάββατο απόγευμα (άνοιξε και κάνα πρόγραμμα, δεν θυμάμαι τις ώρες). Σου συστήνω να το δεις.

Θέλω να τα πω...

... αλλά δεν μπορώ.

Είναι η τρίτη μέρα που στόμα έχω και μιλιά δεν έχω. Το light κρυολόγημα που με ταλαιπώρησε στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας εξελίχθηκε σε ωραιότατη φαρυγγίτιδα και φωνή γιοκ. Πνίγομαι από τον ξερόβηχα και φωνή δεν βγαίνει καθόλου. Ψιθυριστά τα λέω, αλλά συνήθως προσπαθώ να μη ζορίζομαι οπότε δεν μιλώ καθόλου. Τί φρίκη !!!

Το στόμα μου είναι ραμμένο σταυροβελονιά όπως στη φωτογραφία. Για έναν άνθρωπο που μιλάει πολύ σαν κι εμένα και που σχεδόν ποτέ δεν αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω, είναι χάλια (για τους άλλους γύρω μου, ίσως όχι και τόσο!!). Και εντάξει, κατά μεγάλο μέρος δεν είναι και τόσο δύσκολο να μένεις σιωπηλός, πόσο μάλλον άμα πρέπει. Τί κάνεις όμως αν:

- Χτυπάει το τηλέφωνό σου ?
(Απλώς δεν το σηκώνεις γιατί ψιθυριστά δεν σ’ ακούει κανείς, αν μάλιστα σε παίρνει και από το δρόμο, γάμα τα. No contact).

- Εμπλέκεσαι σε μίνι λογομαχία όπου πρέπει να αραδιάσεις επιχειρήματα στο σωστό τόνο (= σου τη λένε και θες να απαντήσεις καταλλήλως)?
(Κάνεις τουμπεκί ψιλοκομμένο. Είναι καλύτερο απ’ το να γελειοποιηθείς ψιθυρίζοντας μπινελίκια).

- Θέλεις να κάνεις κουβεντούλα με τους συναδέλφους από το διπλανό γραφείο. Δεν υπάρχει οπτική επαφή.
(Τα λες ψιθυρίζοντας. Γελάνε και σου κάνουν καζούρα. Αναγκάζεσαι να αφήσεις τη δουλειά σου και να πας από εκεί να τους τα ξαναπείς).

Αφού λοιπόν δεν μπορείς -και δεν πρέπει στην κατάστασή σου- να κάνεις τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα, φυλάς τις δυνάμεις σου για τα απολύτως απαραίτητα. Πίνεις σιρόπια με γεύση φράουλα και μάραθο, μασάς καραμέλες με γεύση ούζο, παίρνεις αντιβίωση, φοράς το κασκόλ σου και ελπίζεις για το καλύτερο (που’ ν’ το ??).

Τελικά είναι φοβερό πράγμα η επικοινωνία. Με αυτή μου την εμπειρία ως 3 ημερών άλαλη, συμπονώ πραγματικά τους ανθρώπους που έχουν τέτοιο πρόβλημα. Όταν δεν είσαι σε θέση να επικοινωνήσεις νιώθεις τρομακτικά απομονωμένος. Αν πάλι γουστάρεις να κλειστείς στον εαυτό σου είναι σούπερ ευκαιρία, κανείς δεν σου τη λέει. Εγώ πάντως βαρέθηκα να μην μιλάω, αν μέχρι αύριο το πρωί δεν έχω καλυτερέψει θα πάω στο γιατρό. Θέλω πίσω τη φωνή μου !!!

Τεμπελιά τέλος!!!

Επιτέλους αποφάσισα να ξεκουνηθώ από τον καναπέ.

Σήμερα το απόγευμα θα φορέσω τα ξεχασμένα στη ντουλάπα αθλητικά μου και θα πάω γυμναστήριο. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί πιστεύω ότι η καθημερινότητά μου θα αλλάξει προς το καλύτερο.

Είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους γιατί έχω άπειρο ελεύθερο χρόνο. Αν και δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, το ωράριό μου είναι δημοσίου και είμαι πίσω στο σπίτι πριν τις 5 το απόγευμα. Ενώ λοιπόν θα μπορούσα να βρω διάφορες δραστηριότητες για να γεμίσω αυτές τις ώρες, εδώ και έναν χρόνο σχεδόν κυριολεκτικά είχα σαπίσει. Καναπές και σαβουροτηλεόραση ήταν οι μόνες ασχολίες μου πέρα από καμιά δουλειά του σπιτιού, μαγείρεμα κλπ. Μπορώ να πω ότι πέρασα τον πιο μίζερο χειμώνα της ζωής μου, και πρακτικά και ψυχολογικά. Κάποιος θα μπορούσε να το πει και μίνι κατάθλιψη. Να τι έχω να θυμηθώ από αυτό το διάστημα:

Πρόβλημα υγείας όχι πολύ σοβαρό. Αλλά με πολλούς και συχνά αφόρητους πόνους που περιόριζαν την κίνηση οπότε φαντάσου πόσο αυτό επηρέαζε τη ζωή μου. Έπηξα στο να πηγαίνω σε γιατρούς, στο να κάνω διαφόρων ειδών εξετάσεις μέχρι και μια μικροεπέμβαση. Κουράστηκα να περιμένω να γίνω καλά και να μη γίνομαι. Βαρέθηκα να πίνω τα παυσίπονα με τις χούφτες (απορώ πως έχω ακόμα στομάχι). Μην ξεχάσω και ένα σκασμό λεφτά που έδωσα για όλα τα παραπάνω. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που «καθηλώθηκα» στο σπίτι, με όλα τα συναπακόλουθα.

Συνεχείς προσπάθειες για καλή και υγιεινή διατροφή. Κυρίως αποτυχημένες. Δυστυχώς εγώ και το φαΐ έχουμε σχέσεις πάθους και ενοχής. Και δυστυχώς είμαι από τους ανθρώπους που σε μόνιμη βάση πρέπει να «προσέχουν». Προσέχουμε για να έχουμε (ωραίο κορμί). Όταν οι προσπάθειες αυτές αποβαίνουν μάταιες, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά και σε πρακτικό επίπεδο (κώλος σαν την πλ. ομονοίας) και σε ψυχολογικό επίπεδο (είμαι χοντρή, χοντρή, χοντρή κλαψ…).

Ψυχολογική διάθεση σκατά. Κατά κανόνα, με κάποιες μικρές εκλάμψεις. Όμως ακόμα και όταν ήμουν πιο ανεβασμένη, ένιωθα ότι δεν θα είναι για πολύ. Αρκετά συμπτώματα κατάθλιψης, μην κάθομαι να τα αναφέρω. Μάλλον μου έπεσαν όλα μαζεμένα. Μια αλυσίδα. Πόνος = περιορισμός δραστηριοτήτων = κλείσιμο στο σπίτι = κλείσιμο στον εαυτό μου = απουσία όρεξης και καλής διάθεσης. Νεύρα, κλάματα κλπ. Ωραία πράγματα.

Αναπάντεχο κόψιμο τσιγάρου. Το μόνο θετικό που συνέβη. Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου γιατί πέρα από την αντικειμενική δυσκολία του εγχειρήματος, πέτυχε τη συγκεκριμένη περίοδο που βρισκόμουν σ’ αυτή την άθλια κατάσταση. Το παράξενο είναι πως αποδείχτηκε σχετικά εύκολο τώρα που το σκέφτομαι. Τους 2 πρώτους μήνες ήταν λίγο ζόρικα, μετά όλα κυριλέ. Ούτε υποκατάστατα νικοτίνης ούτε τσιρότα ούτε τίποτα. Πολύ απλά, κόψιμο μαχαίρι. Ακούω άλλους που κόβουν το τσιγάρο και μαζί κόβουν τους καφέδες, τα ποτά κλπ. Αυτά είναι παπαριές. Όλα είναι μέσα στο κεφάλι, αν θες πραγματικά να το κόψεις το κόβεις. Αν δεν θες, κοροϊδεύεσαι.

Φαντάσου λοιπόν, να πονάς, να κόβεις το τσιγάρο, ταυτόχρονα να κάνεις και δίαιτα. Σούπερ!!! Μετά και από το φιάσκο των διακοπών (βλ. εδώ) αποφάσισα ότι αυτό το έργο πρέπει να σταματήσει και ότι πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου αντί να περιμένω στωικά ένας θεός ξέρει τι. Άλλαξα γιατρό και φαίνεται πως το θέμα με την υγεία μου βαίνει προς λύση. Ο ίδιος ο γιατρός μου σύστησε να αρχίσω γυμναστική. Χαίρομαι πολύ γιατί επιτέλους θα ξεκολλήσω από το σπίτι. Θυμάμαι πριν από 2 χρόνια που είχα ξαναπάει γυμναστήριο γούσταρα τρελά γιατί μου έδινε φοβερή ενέργεια και αυτοπεποίθηση και επιπλέον ήταν πιο εύκολο να ακολουθώ ταυτόχρονα και καλύτερο πρόγραμμα διατροφής. Χώρια που στην παρούσα φάση θα βοηθήσει και στην πολυπόθητη ανάρρωσή μου. Ελπίζω και περιμένω τα αποτελέσματα.

Σκόρπια

Ο Σεπτέμβρης όσο πάει και αγριεύει. Δεν μ’ αρέσει καθόλου. Είπαμε, ταλαιπωρήθηκες λίγο από τους παρατεταμένους καύσωνες του καλοκαιριού και περίμενες πως και τι να δροσίσει λίγο. Είπαμε, λίγο. Όχι να κάνει ψόφο από τώρα. Όχι ξυλιασμένα πόδια από τώρα. Αρνούμαι πεισματικά να αποχωριστώ τις αγαπημένες μου σαγιονάρες και τα αγαπημένα μου σανδάλια. Όχι από τώρα. Η άρνησή μου έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που πήγα προχτές και έκανα pedicure. Έτσι τώρα έχω πανέμορφα κουφετένια νυχάκια να κοσμούν τα ξυλιασμένα μου δάχτυλα. Κάθε τόσο τα κοιτάω και καμαρώνω. Πρωί και βράδυ, αναγκαστικά φοράς χοντρό μπουφάν. Στη μηχανή το κρύο δεν αστειεύεται. Τιραντάκια και φούστες τέρμα. Κρυώνω ρε πούστη μου. Αύριο έχω βάφτιση και δεν ξέρω τι σκατά να βάλω. Αν βάλω τζην μπουφάν πάνω από το φόρεμα θα ακούσω τον εξάψαλμο από το έτερο ήμισυ που την έχει δει προσωπικός μου στυλίστας και έχει και άποψη. Δεν πάει τζην μπουφάν με καλό φόρεμα, λέει. Χέστηκα, τότε δεν βάζω φόρεμα, λέω.

Ευτυχώς ακυρώθηκε και η άδεια που θα έπαιρνα το επόμενο δεκαήμερο. Φαντάζεσαι να πήγαινα στο νησί και να μην μπορούσα να κάνω μπάνιο από το κρύο? Εφιαλτικό μου ακούγεται. Μη νομίζεις ότι είμαι καμιά κότα που για να μπει στη θάλασσα πρέπει να έχει το νερό θερμοκρασία θερμοσίφωνα. Καθόλου!! Όμως αν κάνει κρύο έξω και φυσάει δροσερός αιγαιοπελαγίτικος βοριάς, δεν πλησιάζω στο νερό. Αν κρυώνω έξω ποιος ο λόγος να μπω στη θάλασσα?? Για να κρυώσω περισσότερο, μαλάκας είμαι? Ασε που είναι και η ηλιοθεραπεία επικίνδυνη, ξεροψήνεσαι χωρίς να το καταλάβεις. Καλύτερα να κάτσω σπιτάκι μου αφού πια φθινοπώριασε. Θα πάω το χειμώνα διακοπές στα χιόνια.

Μεθαύριο πάντως, θα πάω να ψηφίσω. Αφού θα είμαι εδώ λέω να περάσω μια βόλτα από το εκλογικό κέντρο. Που, btw, μου το αλλάζουν κάθε χρόνο και ποτέ δεν είναι το σχολείο δίπλα στο σπίτι μου. Θα πάω και με ελαφρύ χεράκι θα ρίξω την ψήφο μου και ελπίζω το πανηγυράκι να τελειώσει σύντομα, αν και δεν το βλέπω. Βαρέθηκα να βλέπω κάθε μέρα ηλίθιους και βλαμμένες στην τηλεόραση να λένε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Με εκνευρίζουν, οι υποσχέσεις και οι αντιπαραθέσεις τους είναι τόσο προβλέψιμες. Αν και μερικές φορές κάποιοι πρωτοτυπούν (στην καφρίλα). Χθες σε μια εκπομπή ο υποψήφιος της ΝΔ αφού είπε με περίσσια σιγουριά ότι το εισιτήριο του μετρό κοστίζει 0,50 € (κανείς δεν τον διόρθωσε μπας και μάθει την αλήθεια), μετά παραπονέθηκε ο χρυσός μου ότι τον ενοχλούν τα σκληρά μέτρα του ΚΟΚ επειδή ποτέ δεν φοράει κράνος όταν κυκλοφορεί με το παπί του. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό και ώρες ώρες απορώ με τον εαυτό μου γιατί εξακολουθεί να εκπλήσσεται με αυτά που βλέπει και ακούει.

Κατά τα άλλα, το βραδάκι ο Γιωργάκης πέταγε πυροτεχνήματα με το τσουβάλι στο Πεδίο του Άρεως. Με ζάλισε με τα μπαμ μπουμ. Βγήκα κι εγώ στο μπαλκόνι γιατί τρώω σκάλωμα με τα πυροτεχνήματα, αλλά είχα ξεχάσει ότι είχα την τέντα κατεβασμένη και δεν μπορούσα να δω τίποτα. Τζίφος. Πάντως για να ξέρεις, τα καλύτερα πυροτεχνήματα τα πετάει ο Δήμαρχος της Πάρου που είναι best buddy του Γιωργάκη. Αν πας Δεκαπενταύγουστο στην Πάρο θα με καταλάβεις. Πίσω στο θέμα μας, παράλληλα με τα πυροτεχνήματα στην Αθήνα είχες και τον Κωστάκη στη Θεσ/νίκη. Αμ πώς? Διχασμένη η οθόνη, αριστερά πράσινα σημαιάκια, δεξιά γαλάζια σημαιάκια. Εκεί λοιπόν που έχω αλληθωρίσει με την πανδαισία των χρωμάτων, το δεξί μέρος δείχνει πλάνο από κάτι άλλο. Τι σκατά είναι αυτό σκέφτομαι. Με προλαβαίνει η φωνή του -γλυμμένη χωρίστρα- παρουσιαστή που με πληροφορεί: ααα τα διδυμάκια στο μπαλκόνι βλέπουν τον μπαμπά τους. Θα ξεράσω βατράχια. Πρόλαβα να δω φευγαλέα ένα κοτσίδι από το θηλυκό διδυμάκι, μετά εξαφανίστηκε ως δια μαγείας γιατί όπως ξέρεις, παιδάκια δεν δείχνουμε στην τηλεόραση και δη τα πρωθυπουργικά διδυμάκια.

Για σήμερα το μενού μου επιφυλάσσει κι άλλα πυροτεχνήματα (ο maître του playstation σήμερα στη γειτονιά σας) και είμαι σε δίλημμα αν θα σηκώσω την τέντα τελικά. Το σκέφτομαι γιατί στο σπίτι κυκλοφορώ με ψιλο-minimal ενδυμασία και δεν γουστάρω να με παίρνουν μάτι οι απέναντι. Δεν ξέρω τι θα κάνω, έχω ώρα μέχρι το βράδυ να το σκεφτώ. Την Κυριακή το βράδυ πάντως, ελπίζω να δω μπάσκετ

Πολύ μεγάλο για σχόλιο

Συνειδοτοποιείς πόσο τυχερός είσαι που γεννήθηκες ελεύθερος?

Αφορμή για το ακόλουθο κείμενο είναι δύο άσχετα μεταξύ τους πράγματα: η εκπομπή Εξάντας που είδα το Σάββατο και το post με τίτλο "Ένας θαυμάσιος κόσμος" του Θεραπευτή που διάβασα σήμερα το πρωί.

Θα ξεκινήσω από το δεύτερο. Καταρχήν θα πρέπει να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν μου αρέσουν ούτε τα βιβλία ούτε και οι κινηματογραφικές ταινίες «μελλοντολογίας», όπου η φαντασία του κάθε συγγραφέα οργιάζει για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Τα περισσότερα μου φαίνονται τραβηγμένα και εξωπραγματικά. Αυτό φαίνεται κυρίως σε ταινίες που βγήκαν στις δεκαετίες ’80 ή ’90 και παρουσίαζαν τί συμφορές θα μας έβρισκαν το 2015 ή το 2037. Απ’ ότι παρατηρώ τα πράγματα είναι σχετικά νορμάλ ακόμα, τουλάχιστον δεν έχουν κατέβει οι Αρειανοί να μας ρουφήξουν το μεδούλι, ούτε η διατροφή μας αποτελείται από χάπια με γεύση γιουβετσάκι. Νομίζω ότι τουλάχιστον τα χρόνια που θα ζήσουμε εμείς (μάλλον και τα παιδιά μας) τίποτα συγκλονιστικό δεν θα συμβεί.

Το κυρίως θέμα του βιβλίου που αναφέρει ο Θεραπευτής στο κείμενό του είναι ένας μελλοντικός κόσμος όπου θα γίνεται «παραγωγή» ανθρώπων χωρισμένων σε κατηγορίες, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες μιας κοινωνίας των λίγων. Κανονικά θα το προσπερνούσα χαλαρά, για τους παραπάνω λόγους. Το «σενάριο» όμως του εν λόγω συγγραφέα δεν είναι και τόσο επιστημονική φαντασία, γιατί ισχύει σήμερα εν έτει 2007 στην Ινδία, όπως γλαφυρότατα παρουσιάστηκε στην εκπομπή Εξάντας.

Η Ινδία λοιπόν, έχει πληθυσμό περίπου 1 δις εκ των οποίων το 82% είναι Ινδουϊστές (πηγή: Lonely Planet). Η ινδουϊστική θρησκεία απ’ ότι κατάλαβα είναι η πιο σκληρή που υπάρχει, διότι χωρίζει τους ανθρώπους από τη γέννησή τους σε 4 κάστες. Η πρώτη κάστα είναι οι Βραχμάνοι που είναι ιερείς, ενδιάμεσα υπάρχουν οι πολεμιστές και οι έμποροι-βιοτέχνες και η τελευταία κάστα είναι οι εργάτες. Έξω από σύστημα των καστών, δηλαδή κυριολεκτικά στον πάτο της ινδικής κοινωνίας, ζουν οι «ανέγγιχτοι» όπως τους λένε, οι dalits, που είναι περίπου 160 εκ. άνθρωποι. Αυτοί ζουν φτυαρίζοντας βουνά από σκατά ή καθαρίζοντας βόθρους. Γενικότερα, ζουν υπηρετώντας τις ανώτερες κάστες. Κατοικούν σε τρώγλες απομακρυσμένοι από τους υπόλοιπους, συνήθως δίπλα σε σκουπιδότοπους. Θεωρούνται υπάνθρωποι από τους συμπατριώτες τους. Σε χαρακτηριστική ερώτηση προς έναν εκπρόσωπο ανώτερης κάστας «Τί θα προτιμούσες να σου πεθάνει, το βουβάλι σου ή ο υπηρέτης - dalit σου» απαντάει προφανώς ότι προτιμά να πεθάνει ο dalit γιατί τέτοιοι υπάρχουν άφθονοι και θα βρει άλλον, ενώ το βουβάλι το έχει μεγαλώσει από μικρό και το αγαπά.

Οι άνδρες και οι γυναίκες dalits επί καθημερινής βάσης ξυλοκοπούνται, βιάζονται, υφίστανται φρικτά βασανιστήρια και δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους σε κανένα δικαστήριο και σε κανένα αστυνομικό τμήμα, αφού μάλιστα οι εκπρόσωποι του νόμου είναι συχνά πρωτεργάτες των βασανιστηρίων ή των βιασμών. Δεν έχουν πολλές ελπίδες να ξεφύγουν από αυτή τη μοίρα, υπάρχουν βέβαια και κάποια φωτεινά παραδείγματα που καταφέρνουν σήμερα να ζουν πιο ανθρώπινα, με μόρφωση και σχετικά καλές συνθήκες ζωής, είναι όμως λίγες οι εξαιρέσεις. Οι περισσότεροι υπομένουν με στωικότητα τη μοίρα τους, άλλοι καταφεύγουν στα μεγάλα αστικά κέντρα για να χαθούν στην ανωνυμία (πάλι βόθρους καθαρίζουν) και ακόμα άλλοι γίνονται μουσουλμάνοι (!!!) για να δουν μια άσπρη μέρα.

Το παράδοξο είναι ότι ενώ το σύνταγμα της Ινδίας που ψηφίστηκε το 1950 κατάργησε τις κάστες, ουσιαστικά η κατάργηση αυτή δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Και αυτό γιατί η -εκ γενετής και κληρονομική- διάκριση των κοινωνικών ομάδων στην Ινδία είναι θρησκευτική επιταγή, είναι πεποίθηση ισχυρά ριζωμένη στο μυαλό των ανθρώπων και παραμένει αναλλοίωτη τα τελευταία 3000 χρόνια, χωρίς καμιά προοπτική να αλλάξει στο μέλλον!!!

Είναι αδιανόητα για ένα δυτικό μυαλό όλα αυτά, όμως είναι η πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους στην Ινδία. Όλοι αυτοί οι δύστυχοι είναι πεπεισμένοι ότι κάτι κακό έκαναν σε προηγούμενη ζωή και γι’ αυτό στην τωρινή είναι οι τελευταίοι. Το αποδέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα με την ελπίδα ότι αν υπηρετήσουν σωστά τον ρόλο τους ως dalits στην τωρινή ζωή, ίσως στην επόμενη να γεννηθούν σε μια ανώτερη κάστα, ή τουλάχιστον να γεννηθούν ιερές αγελάδες, που πάλι σε καλύτερη μοίρα θα είναι. Αυτό είναι το κάρμα, μια από τις κυριότερες ιδέες που πρεσβεύει ο ινδουισμός που είναι η τέταρτη μεγαλύτερη θρησκεία στον κόσμο. Και είναι συγχρόνως ένα -όχι και τόσο ευρέως γνωστό- παράδειγμα κοινωνικού ρατσισμού.

Δεν ξέρω τελικά αν κάποτε θα συμβούν αυτά τα πράγματα που περιγράφονται στο βιβλίο του κου Χάξλεϊ, που αναφέρει ο Θεραπευτής. Το σίγουρο είναι ότι σε πολλά μέρη του κόσμου συνέβαιναν και θα συμβαίνουν. Το πιο σίγουρο είναι ότι εσύ κι εγώ γεννιόμαστε ελεύθεροι, με λιγότερες ή περισσότερες προοπτικές για μια καλή ζωή. Θεωρούμε αυτονόητο ότι εχουμε τη ζωή στα χέρια μας, μας ανήκει, έστω και αν μερικές φορές οι τύχες μας μοιάζουν να είναι στα χέρια άλλων. Και αν όντως τελικά ανήκω σε κάποια κατηγορία, αυτό λίγο ως πολύ εγώ το έχω ορίσει, είναι στο χέρι μου να το αλλάξω προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Ευτυχώς...

Όπως μάθει κανείς...

Ποιός είπε ότι το ποδόσφαιρο αρέσει μόνο στα αγόρια?

Όποιος το είπε κάνει λάθος. Γιατί μπορεί να είσαι κοριτσάκι και το πρώτο παιδί του μπαμπά σου. Και ο μπαμπάς σου που είναι άρρωστος Παναθηναϊκός και θέλει να πάει το παιδάκι του στο γήπεδο δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στο αν είσαι αγοράκι ή κοριτσάκι. Οπότε να σου η μικρή γκρινιάρα στις κερκίδες του ΟΑΚΑ!! Μες την τρελή χαρά, με ένα μπουκαλάκι sinalco cola ανά χείρας (η κανονική coke απαγορευόταν! μόνο στο γήπεδο με άφηναν να πίνω αυτό το καφέ νερόπλυμα) και κασκολάκι στο λαιμό. Το κασκολάκι αυτό το έχω ακόμα, είναι συλλεκτικό κομμάτι και δεν πιάνει μία μπροστά στα φλώρικα που πουλάνε τώρα στη μπουτίκ.

Έτσι το ποδόσφαιρο και ειδικά ο Παναθηναϊκός έγινε μέρος της ζωής μου και έτσι έμαθα να μου αρέσουν τα αθλητικά γενικότερα. Θυμάμαι στα χρόνια του δημοτικού και κάθε Κυριακή μου επιτρεπόταν να παραβιάσω το καθημερινό ωράριο των 9 (που έπρεπε να είμαι στο κρεβάτι) για να δω τα πρώτα λεπτά της Αθλητικής Κυριακής με τα γκολ του Παναθηναϊκού. Είναι μια από τις αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις. Ενώ λοιπόν η ιστορία με τις κυριακάτικες εξορμήσεις μας στο γήπεδο θα είχε συνεχιστεί, καθώς στο μεταξύ είχε αποκτηθεί και ο υιός και έπρεπε να γαλουχηθεί εξίσου, τύχαμε μια φορά σε επεισόδια με καρέκλες να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας και ο μπαμπάς σταμάτησε να μας πηγαίνει.

Έτσι λοιπόν για αρκετά χρόνια παρακολουθούσα τις Παναθηναϊκές εξελίξεις μόνο από την τηλεόραση και τις εφημερίδες, μέχρι που βρέθηκε το έτερο ήμισυ που είναι και αυτός αρρωστάκι (ίσως υπέρ του δέοντος, χμ...) και τα πράγματα πήραν μια πιο οργανωμένη τροπή. Η γκρινιάρα μέλος σε σύνδεσμο επί 3 χρόνια στη ΘΥΡΑ 13. Βροχές, κρύο, ατέλειωτη ορθοστασία και στριμωξίδι. Όσο το θυμάμαι είχε πλάκα και γουστάρω που το έζησα, αλλά όσο μεγαλώνεις σου περνάει, είναι λίγο κουραστικό κυρίως για γυναίκα. Το 2 προηγούμενα χρόνια η γκρινιάρα με διαρκείας στο OAKA. Κυριλέ πράγματα, woman in green και τέτοια. Δυστυχώς την περσινή χρονιά δεν πήγα πολλές φορές, είχα ένα πρόβλημα υγείας και δεν άντεχα το κρύο. Επίσης, η πρώτη μου εκδρομή (στο Βόλο...) στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Και για φέτος δεν προβλέπεται γήπεδο, τουλάχιστον για το ποδόσφαιρο, εν αναμονεί και του καινούργιου "σπιτιού" μας. Μπορεί να παίξει κανένα μπάσκετ που είναι πιο εύκολο να πας και hopefully το πολυπόθητο ταξιδάκι στο εξωτερικό που λείπει από τη συλλογή μου.

Αυτός ήταν ένας μεγάλος πρόλογος αλλά απαραίτητος, γιατί πώς θα σχολιάσω 1-2 πράγματα για την αγαπημένη μου ομάδα αν δεν εξηγήσω πρώτα? Γίνεται? Εντάξει, το "θα σχολιάσω" είναι σχήμα λόγου, δεν είπα πως είμαι θηλυκός Πανούτσος, ίσα ίσα. Απλά νομίζω ότι έχω καλύτερη αντίληψη και περισσότερες γνώσεις πάνω στο ποδόσφαιρο από τη μέση γυναίκα. Ξέρω τους παίκτες με τα ονόματά τους και σε τι θέση παίζουν όπως και τους ξένους παίκτες που παίζουν στις πιο γνωστές ξένες ομάδες. Το έτερο ήμισυ μου βάζει και τεστάκια του τύπου "Αγάπη σε ποιά ομάδα παίζει ο τάδε?" ή "Η τάδε ομάδα ποιον έχει τερματοφύλακα". Τώρα με τις μεταγραφές τα μπερδεύω λίγο, μέχρι τον Οκτώβρη τα έχω μάθει. Στο CL και στο UEFA υποστηρίζω ιταλικές, ισπανικές (εκτός real και barcelona) και ελληνικές ομάδες εκτός του Ολυμπιακού φυσικά, η ΑΕΚ μου βγάζει μια συμπάθεια οπότε την υποστηρίζω. Εκτός από το ποδόσφαιρο, παρακολουθώ με ενδιαφέρον και μπάσκετ, στίβο, τένις, σνούκερ και στα τρελά κέφια, βόλλεϋ και αγώνες moto gp.

Οι περισσότερες γυναίκες με περνάνε για εξωγήινη όταν τους λέω πως βλέπω μπάλα και πάω γήπεδο, αν και νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια κυρίως μετά το euro πολλές γυναίκες ασχολούνται έστω και επιφανειακά. Και αν το καλοσκεφτείς, πολλοί από τους ποδοσφαιριστές (ξένοι κυρίως) είναι τρελά γκομενάκια, τύφλα να' χουν τα top models, οπότε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας αποκτά άλλο ενδιαφέρον!