Τεμπελιά τέλος!!!

Επιτέλους αποφάσισα να ξεκουνηθώ από τον καναπέ.

Σήμερα το απόγευμα θα φορέσω τα ξεχασμένα στη ντουλάπα αθλητικά μου και θα πάω γυμναστήριο. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί πιστεύω ότι η καθημερινότητά μου θα αλλάξει προς το καλύτερο.

Είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους γιατί έχω άπειρο ελεύθερο χρόνο. Αν και δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, το ωράριό μου είναι δημοσίου και είμαι πίσω στο σπίτι πριν τις 5 το απόγευμα. Ενώ λοιπόν θα μπορούσα να βρω διάφορες δραστηριότητες για να γεμίσω αυτές τις ώρες, εδώ και έναν χρόνο σχεδόν κυριολεκτικά είχα σαπίσει. Καναπές και σαβουροτηλεόραση ήταν οι μόνες ασχολίες μου πέρα από καμιά δουλειά του σπιτιού, μαγείρεμα κλπ. Μπορώ να πω ότι πέρασα τον πιο μίζερο χειμώνα της ζωής μου, και πρακτικά και ψυχολογικά. Κάποιος θα μπορούσε να το πει και μίνι κατάθλιψη. Να τι έχω να θυμηθώ από αυτό το διάστημα:

Πρόβλημα υγείας όχι πολύ σοβαρό. Αλλά με πολλούς και συχνά αφόρητους πόνους που περιόριζαν την κίνηση οπότε φαντάσου πόσο αυτό επηρέαζε τη ζωή μου. Έπηξα στο να πηγαίνω σε γιατρούς, στο να κάνω διαφόρων ειδών εξετάσεις μέχρι και μια μικροεπέμβαση. Κουράστηκα να περιμένω να γίνω καλά και να μη γίνομαι. Βαρέθηκα να πίνω τα παυσίπονα με τις χούφτες (απορώ πως έχω ακόμα στομάχι). Μην ξεχάσω και ένα σκασμό λεφτά που έδωσα για όλα τα παραπάνω. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που «καθηλώθηκα» στο σπίτι, με όλα τα συναπακόλουθα.

Συνεχείς προσπάθειες για καλή και υγιεινή διατροφή. Κυρίως αποτυχημένες. Δυστυχώς εγώ και το φαΐ έχουμε σχέσεις πάθους και ενοχής. Και δυστυχώς είμαι από τους ανθρώπους που σε μόνιμη βάση πρέπει να «προσέχουν». Προσέχουμε για να έχουμε (ωραίο κορμί). Όταν οι προσπάθειες αυτές αποβαίνουν μάταιες, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά και σε πρακτικό επίπεδο (κώλος σαν την πλ. ομονοίας) και σε ψυχολογικό επίπεδο (είμαι χοντρή, χοντρή, χοντρή κλαψ…).

Ψυχολογική διάθεση σκατά. Κατά κανόνα, με κάποιες μικρές εκλάμψεις. Όμως ακόμα και όταν ήμουν πιο ανεβασμένη, ένιωθα ότι δεν θα είναι για πολύ. Αρκετά συμπτώματα κατάθλιψης, μην κάθομαι να τα αναφέρω. Μάλλον μου έπεσαν όλα μαζεμένα. Μια αλυσίδα. Πόνος = περιορισμός δραστηριοτήτων = κλείσιμο στο σπίτι = κλείσιμο στον εαυτό μου = απουσία όρεξης και καλής διάθεσης. Νεύρα, κλάματα κλπ. Ωραία πράγματα.

Αναπάντεχο κόψιμο τσιγάρου. Το μόνο θετικό που συνέβη. Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου γιατί πέρα από την αντικειμενική δυσκολία του εγχειρήματος, πέτυχε τη συγκεκριμένη περίοδο που βρισκόμουν σ’ αυτή την άθλια κατάσταση. Το παράξενο είναι πως αποδείχτηκε σχετικά εύκολο τώρα που το σκέφτομαι. Τους 2 πρώτους μήνες ήταν λίγο ζόρικα, μετά όλα κυριλέ. Ούτε υποκατάστατα νικοτίνης ούτε τσιρότα ούτε τίποτα. Πολύ απλά, κόψιμο μαχαίρι. Ακούω άλλους που κόβουν το τσιγάρο και μαζί κόβουν τους καφέδες, τα ποτά κλπ. Αυτά είναι παπαριές. Όλα είναι μέσα στο κεφάλι, αν θες πραγματικά να το κόψεις το κόβεις. Αν δεν θες, κοροϊδεύεσαι.

Φαντάσου λοιπόν, να πονάς, να κόβεις το τσιγάρο, ταυτόχρονα να κάνεις και δίαιτα. Σούπερ!!! Μετά και από το φιάσκο των διακοπών (βλ. εδώ) αποφάσισα ότι αυτό το έργο πρέπει να σταματήσει και ότι πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου αντί να περιμένω στωικά ένας θεός ξέρει τι. Άλλαξα γιατρό και φαίνεται πως το θέμα με την υγεία μου βαίνει προς λύση. Ο ίδιος ο γιατρός μου σύστησε να αρχίσω γυμναστική. Χαίρομαι πολύ γιατί επιτέλους θα ξεκολλήσω από το σπίτι. Θυμάμαι πριν από 2 χρόνια που είχα ξαναπάει γυμναστήριο γούσταρα τρελά γιατί μου έδινε φοβερή ενέργεια και αυτοπεποίθηση και επιπλέον ήταν πιο εύκολο να ακολουθώ ταυτόχρονα και καλύτερο πρόγραμμα διατροφής. Χώρια που στην παρούσα φάση θα βοηθήσει και στην πολυπόθητη ανάρρωσή μου. Ελπίζω και περιμένω τα αποτελέσματα.