Χειμερία νάρκη

Ανεβάζω αυτό το post μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκα να βλέπω τη φάτσα του Βύντρα.

Κατά τα άλλα αυτές τις μέρες βαριέμαι που ζω, δεν έχω την παραμικρή έμπνευση για να γράψω ή να σχολιάσω κάτι, γενικότερα έχω βυθιστεί σε μια γλυκιά απραξία. Θέλω το μυαλό μου να μη σκέφτεται τίποτα, να λέμε μόνο τα απαραίτητα, να χώνομαι κάτω από το πάπλωμα και να κοιμάμαι.

Προχτές σκεφτόμουν να γράψω κάτι για τις περιπέτειές μου στο θαυμαστό κόσμο του fitness και του γυμναστηρίου αλλά το βαρέθηκα και αυτό. Άλλωστε τις τελευταίες μέρες δεν πατάω ούτε εκεί λόγω βαρεμάρας.

Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι, πως όταν δεν βρίσκομαι σε (μεταφορικό) λήθαργο με πιάνει τρελή κακοκεφιά και κακιώνω με το παραμικρό. Αλίμονο στους γύρω μου. Ένα σου λέω, το έτερο ήμισυ έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Το σ/κ λέει πως θα κρυώσει κι άλλο ο καιρός. Ελπίζω το κρύο να σκοτώσει όλα αυτά τα κακά μικρόβια που με κυνηγούν και τη Δευτέρα να ξυπνήσω άλλος άνθρωπος.